Jan Śniadecki (1756-1830) – jako 16-latek rozpoczął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, wieńcząc je uzyskaniem stopnia doktora filozofii. Edukację kontynuował na zagranicznych uczelniach: w Getyndze, Leydzie i Paryżu. Po powrocie do kraju, uzyskawszy godność profesora astronomii i matematyki, wykładał te przedmioty na UJ. Prawdziwą jego pasją stały się obserwacje astronomiczne – w tym celu założył w Krakowie obserwatorium. W roku 1806 przeniósł się do Wilna, zostając rektorem miejscowej uczelni. Rozwijał tam swoje wszechstronne zainteresowania zarówno astronomiczne (problemy zaćmień i zakryć gwiazd przez Księżyc), jak i matematyczne (był pionierem rozwoju rachunku prawdopodobieństwa). Nie poprzestając na działalności naukowej i dydaktycznej, Jan Śniadecki napisał wiele cennych dzieł naukowych, z których trwałe miejsce zyskały zarówno dzieła matematyczne („Algebra” – pierwszy podręcznik z tej dziedziny w Polsce, „Trygonometria kulista”), jak i rozprawa „O Koperniku” – przypominająca całemu światu, że Kopernik był uczonym polskim, wbrew panującemu wówczas przekonaniu o niemieckim pochodzeniu słynnego astronoma. Pod koniec swojego pracowitego życia Jan Śniadecki zajął się filozofią, a także publicystyką oraz satyrą społeczną.
