Jędrzej Śniadecki (1768-1838) naukową karierę rozpoczął pod okiem i opieką brata. Zgodnie z jego wolą, po odbyciu 3-letniego kursu nauk na UJ, udał się na dalsze studia za granicę. W Pawii zdobył tytuł doktora medycyny i filozofii, następnie studiował w Londynie i Edynburgu, gdzie doskonalił się w chemii, chirurgii i historii naturalnej. Po powrocie do kraju, zatrudniony na Uniwersytecie Wileńskim, wykładał chemię i farmację na wydziale medycznym. Był jednym z pierwszych uczonych, wykładających chemię po polsku, tworząc polskie słownictwo chemiczne. Napisał podręcznik “Początki chemii”, obowiązujący nie tylko na uczelniach polskich, ale i zagranicznych. Największą sławę przyniosło mu dzieło “Teorya jestestw organicznych”, przedstawiające śmiałą na ówczesne czasy tezę o jedności materii świata żywego i materii nieożywionej. Z kolei praca “O fizycznym wychowaniu dzieci” zapoczątkowała wprowadzenie do szkół, jako przedmiotu nauczania, wychowania fizycznego. Wielką pasją Jędrzeja Śniadeckiego było dziennikarstwo, służące przede wszystkim popularyzacji nauki wraz z jej najświeższymi odkryciami, ale także sprawom oświatowym i społecznym. Dla uczczenia zasług Jędrzeja Śniadeckiego jako chemika, Polskie Towarzystwo Chemiczne wybiło specjalny medal, który przyznawany jest najwybitniejszym polskim uczonym, reprezentującym tę dyscyplinę naukową.
